Öspin vill blogg og þá er eins gott að standa sig. Ýmsu hef ég raunar frá að segja, en leti gerir það að verkum að ég nenni ekki nokkrum hlut. Kemur það einhverjum á óvart?
Síðan ég skrifaði síðast hef ég raunar brallað ýmislegt sem í frásögu er færandi en ekki nenni ég að segja frá því öllu. Vel hið besta úr. Um mánaðamótin mars/apríl hélt ég í stórborgarferð til London til að sækja au pair drenginn minn. Ferðin gekk prýðilega og mér til mikillar undrunar virkaði hótelið sem við höfðum pantað sökum lágs verðs bara nokkuð huggulegt. Helst til áliðið var orðið þegar ég skreið upp á herbergi svo að ég skellti hurðinni á eftir mér og hoppaði upp í mjúkt og þægilegt rúmið og sofnaði. Ekki svaf ég þó lengi. Eftir klukkustundardvöl í draumalandinu (mínu Draumalandi, ekki landinu hans Andra) vaknaði ég við að karlmaður gekk inn í herbergið (ég áttaði mig á því nokkru síðar að vissulega hafði ég ekki læst, hélt bara að ég hefði gert það) og sýndi engin merki þess að fara út þótt ég lægi í rúminu. Svefndrukkin mjög og rugluð í meira lagi hóf ég að hrópa að manninum og benda honum á að koma sér út úr herberginu. Sá virtist ekki skilja mig eða hreinlega ekki heyra í mér og endaði á því að ganga inn á salernið til að pissa. Ég reiddist vitanlega við þessa tilburði mannsins og hélt áfram að æpa á hann að hypja sig út en þar eð viðbrögð mannsins voru engin greip ég það vopn sem hendi var næst, baguette-samloku með kjúklingi sem ég hafði keypt á Kastrup. Vopninu beindi ég að baki mannsins, sem undarlegt nokk virtist ekki skelfdur og hélt áfram að pissa. Ég tek fram að litla hjartað mitt sló afar hratt á þessum tímapunkti og vopnaburðurinn var því engan veginn merki um hugrekki. Eftir að gesturinn kláraði sig af á klóinu skipaði ég honum út og eftir örlítið skúbb tókst mér að ýta honum út og loka hurðinni. Ekki fór þó kauði burt heldur hékk hann á hurðinni í einar tíu mínútur og reyndi að komast inn og raunar virtist annar maður vera fyrir utan. Á endanum lét hann sig þó hverfa og ég skundaði niður í móttöku harðákveðin í að fá endurgreitt og halda á annað hótel um miðja nótt, en kannski sem betur fer var enginn þar og mér tókst á endanum að róa taugarnar og sofna. Að öðru leyti var ferðin til Lundúna ægilega ánægjuleg. Ég eyddi laugardeginum í selskap Katrínar. Við keyptum okkur óléttuföt eins og okkur einum er lagið (og nei, ekkert kríli er á leiðinni, bara gott að eiga föt sem hægt er að fitna í) og nutum veðurblíðunnar. Það var ósköp gott að fá au pair piltinn, rjóðan og angandi af karrý. Nú tekur við heilmikil húsþjálfun. Góð ráð eru vel þegin!
Um síðustu helgi hélt föruneyti hringsins til Berlínar. Sú ferð var að mestu friðsamleg og skemmtileg með eindæmum. Við skoðuðum bæði fólk og staði, prófuðum þýska matargerð og leituðum að hvítu Twixi. Ég verð að vera sammála Jónasi um að Þjóðverjar séu skrítnar skepnur. Margir sem við sáum voru eins og klipptir út úr kvikmyndum sem mismunandi steríótýpur; vandræðaunglingurinn sem Jónas minntist á, pönkarinn (með risastóran hanakamb, svartan varalit og í dökkum, rifnum fötum), lesbían og konan sem þurfti alvarlega á makeoveri að halda. Ótrúlegur útgangurinn á mörgum. Mér fannst karrýpyslan, sem ég smakkaði bara nokkuð góð og kebabið á Kepapalula var líka ljúffengt. Hápunktur ferðarinnar var þó líklega barferð á Bierbar - Bei Helga & Marina. Þar voru innréttingar, sem eflaust voru í tísku upp úr 1978 og dynjandi teknótónlist. Eins var kappátið skemmtilegt þótt mér hafi aðeins tekist að ná öðru sæti. Þegar við ætluðum að taka rútuna heim til Kaupmannahafnar seinkaði rútunni um eina tvo tíma þar eð þýska lögreglan hafði áhyggjur af því að rútan væri illa búin. Huggulegt!
Jæja, ég bið lesendur mína vel að lifa.