Klukkleikur

Ég var klukkuð af Valgerði sem svo lokkar mig með verðlaunum til þess að drífa mig í að taka þátt. Verð ég ekki að hlýða? Hér koma átta hlutir sem þú vissir ekki um mig. (Vissulega eru einhverjir sem vita þetta, en vonandi er eitthvað sem kemur á óvart).

1. Þegar ég var lítil fannst mér gaman í ,,mömmó" en ekki hinum dæmigerða dúkkuleik. Í mínum leikjum var ég ávallt einstæð móðir á flótta, ýmist undan skattayfirvöldum eða brjáluðum barnsföður. Nánast án undantekninga flúði ég á báti og lenti í óveðri. Sigga var ekki sérlega sátt við að vera elsta barnið sem þurfti að vera ábyrgðarfullt.

2. Ég hef aldrei verið saumuð, en reyndar þurfti einu sinni að skella einu spori á tannholdið þegar dreginn var úr mér endajaxl.

3. Þegar ég var unglingur var ég skotin í Tom Hanks, sem er 25 árum eldri en ég. Mér fannst hann sætastur allra leikara.

4. Á leikskóla var ég yfirleitt ægilega þæg en þótti sá stimpill líklega eitthvað leiðinlegur þar eð ég dundaði mér á tímabili við að rífa bækur og henda þeim bak við sófa. Ég var með samviskubit yfir þessu í langan tíma en man ekki eftir að þetta hafi uppgötvast, a.m.k. grunaði engan engilinn mig.

5. Eina prófið sem ég man eftir að hafa svindlað á (fyrir utan stafsetningarpróf hjá Nebba í 8. bekk) er kristinfræðipróf í 4. bekk. Þá kíkti ég á svarið hjá Gunnari bekkjarfélaga mínum og mundi rétta svarið. Þetta hvílir enn á samviskunni.

6. Í 9. bekk fór bekkurinn minn í skólaferðalag. Við stelpurnar vorum í góðu áliti hjá kennaranum en strákarnir ekki eins. Við tókum okkur til og sprautuðum tómatsósu úr pylsusalatómatdunki á borðið og kenndum svo strákunum um. Þeir fengu skammir en við stelpurnar hlógum.

7. Þegar ég var lítil laug ég því að ég væri með ofnæmi fyrir sinnepi þar sem mér þótti það vont. Enn þann dag í dag borða ég sjaldnast sinnep, en ég er hætt að afsaka það með ofnæmi.

8. Eva vinkona mín manaði mig gjarnan upp í hluti, sem þó yfirleitt tengdust undarlegum klæðaburði eða stælum við pítsasendla. Einu sinni tókst henni þó að mana mig upp í að reyna við afgreiðslumanninn í kjörbúð hverfisins, en sá starfaði einnig sem kennari við skólann okkar. Vart kynþroska reyndi ég að sanna mig og snerti hönd afgreiðslumannsins þegar hann rétti mér afganginn. Held að það hafi verið eitthvað alvarlegt að hjá mér.

Ég klukka Hlíf, Catiu, Sigrúnu Þöll, Jónas og Magdalenu.

Sveitasælan

Það hefur alltaf blundað í mér dálítill spæjari og raunar hefði mig langað til að opna einkaspæjaraskrifstofu í Reykjavík ef aðeins markaðurinn væri stærri og meiri hasar í gangi. Sem betur fer koma samt alltaf upp stundir eins og nú, þegar spjæjarinn í mér fær að lifa góðu lífi. Í gær vorum við Jónas nefnilega rænd í nýjum heimkynnum okkar fjarri ysi stórborgarlífsins. Við búum á kollegíi ásamt hópi nordjobbara. Nýja húsnæðið er að mörgu leyti prýðilegt, en ýmsa smágalla má finna hér og þar. Eldhúsið er til að mynda viðbjóðslegt og sturtan farin að mygla. Frá og með morgundeginum eru sambýlingarnir eða ef til vill aðeins einn sambýlingur, hins vegar stærsta vandamálið. Í morgun uppgötvuðum við Jónas nefnilega að búið var að ræna frá okkur þremur vænum sneiðum af Dominos pítsu, hálfum líter af kók sýróp og hafði þjófurinn bíræfni einnig opnað 1,5 lítra Fantaflösku sem við áttum og fengið sér glas. Nú sé ég þjóf í hverjum manni. Skyldi litli félagsráðunauturinn (sem ég hefði haldið þrettán ára son húsvarðarins ef ég hefði ekki vitað að Nordjobb ræður engan undir átján ára aldir) hafa slafrað í sig pítsunni sem við hlökkuðum til að taka með í nesti? Eða ætli reykingarpían, sem plokkar á sér lappirnar uppi á eldhúsborði sé sek? Vonandi kemst ég fljótt til botns í þessu grafalvarlega máli. Þjófnum skal refsað. Alma spæjó hlífir engum.

Torsdagsdemo við Blegdamsvej fængsel

nst

Á hverjum fimmtudegi eru haldin mótmæli, sem mér skilst að tengist niðurrifi Ungdomshusets margumrædda. Dagurinn í dag var engin undantekning en að þessu sinni heyrðum við aldeilis vel í mótmælendum. Í hellidembu marseruðu dökkklædd ungmenni ásamt tilheyrandi lögreglumannagengi í götuna og líktist þetta einna helst líkfylgd. Talsverður hávaði fylgdi þeim en lækkað var í tónlistinni og hópurinn stoppaði fyrir utan fangelsið, sem finna má í bakgarðinum hér á Læssøesgade. Hóf þá ungur maður raust sína en sá vildi hvetja vini bak við rimla. Við Jónas hlupum milli glugganna sem snúa að götunni og eldhúsglugganum sem vísar að fangelsinu til að fylgjast með viðbrögðum fanganna, sem virtust ánægðir með heimsóknina. Égvar samt örlítið hugsi, ætli allir fangarnir sem hlustuðu á hvatningarorð svartfrakkanna og veifuðu á móti sitji í gæsluvarðhaldi vegna mótmæla? Getur ekki verið að þarna séu líka ofbeldismenn eða þjófar? Með fylgja myndir af herlegheitunum. Ef grannt er skoðað má sjá glytta (er það kannski glitta?) í fangana í gluggum fangelsisins.

Hórkarlinn Travis

Á uppáhaldssjónvarpsstöðinni minni er um þessar mundir verið að sýna þáttinn vinsæla um piparsveininn eða hórkarlinn eins og ég kýs fremur að kalla hann. Að þessu sinni berjast ungmeyjarnar um lækninn Travis. Þátturinn gengur vitanlega út á hið venjulega, hórkarlinn kynnist dömunum á stefnumótum og dreifir svo rósum til þeirra sem honum þykja heppilegar til undaneldis. Þær sem ekki fá blóm halda heim á leið grátandi. Að þessu sinni fer leikurinn fram í Frakklandi og er París að sögn hórkarlsins frábær borg til að hitta hina einu réttu. Valið er þó erfitt. Stefnumótin hjálpa vissulega. Travis fer með dömurnar út að borða, þau spóka sig í sundlaugum og heitum pottum og eins gefur hann þeim gjafir. Í þættinum í kvöld fóru þau líka í hjólakeppni, sem kölluð var Tour de France. Þannig kynnist hann dömunum og áttar sig á alvarlegum göllum. Mér virðist hann þó ekki kynnast dömunum eins vel og í íslensku útgáfu piparsveinsins. Í kvöld voru Susan og Jehan sendar heim. Önnur þótti of mikið fyrir sopann en glæpur hinnar var alvarlegri. Hún hafði verið gift. Það vita allir að tilvonandi hórkarlaeiginkonur mega ekki eiga sér hjónabandsfortíð á sama hátt og fegurðardrottningar mega ekki eiga afkvæmi. Ég held að hápunktur þáttarins í kvöld hafi verið síðasta mínútan. Eftir augljóslega allt of langa dvöl í Frakklandi var nefnilega komið upp alvarlegt vandamál meðal kvennanna og hórkarlsins. Jú, maturinn. Franskur matur þykir þeim nefnilega alls ekki góður. Sem betur fer var þetta þó leyst. Hrúgur af klesstum hamborgurum ollu fagnaðarópum meðal stúlknanna. Ekkert betra en ekta amerískur matur. Ég spyr sjálfa mig af hverju ég eyddi ekki frekar kvöldinu í að pakka í kassa en að horfa á þennan frábæra þátt.

Blautt bless

Ég hugsa að ég flýi bráðum land, þessi rigning er illþolandi. Kannski flý ég bara suður á bóginn, kannski kringum 28. júlí. Já, há, hafðu það ,rigningarland!