Í gaerkvöldi stefndi í heimilisrifrildi vegna thess hversu fúl og svekkt ég var yfir nidurstödum júróvisjónkeppninnar. Selma stód sig vel thótt mér hafi eitthvad thótt vanta, örlítinn kraft eda eitthvad, en ég var alveg baerilega sátt vid búningana. Their voru alls ekkert svo slaemir! En ég er ósátt vid ad hún kaemist ekki áfram, hraedilega ósátt, en vid fáum í stadinn ad hlusta á frábaera lagid frá Króatíu og Ísrael. AEDISLEGT! Held ad thetta hafi haft útslagid med ad addáun mín á keppninni hrapar stödugt. En af slaemu leidir nú yfirleitt eitthvad gott, er thad ekki? Nú hef ég komist ad thví ad thjóderniskennd mín eykst hraedilega mikid á erlendum vettvangi og ad andlegur aldur minn naer taeplega fimm árum.
Ég aetti nú samt ekki ad kvarta svona mikid. Dagurinn í dag byrjadi svo aegilega vel. Ad venju fór ég yfir götuna strax fyrir utan húsid mitt til ad stunda daglegt stolk mitt á manninum í kaffiteríunni. Hann var ósköp saetur ad vanda og aldrei thessu vant ekki ad vinna, hann bara stód og var ad lesa dagblad. Thetta er í fyrsta sinn sem ég verd vitni ad slíku ábyrgdarleysi hjá honum greyinu. Ekki var nóg med ad ég saei saeta kaffihússmanninn, heldur var afar myndarlegur madur ad lódsa vörur fyrir utan markadinn. Tveir saetir á einum morgni, en thad haetti ekki thar. Haldid thid ekki ad saeti ávaxtasalinn hafi líka verid ad bera appelsínur inn á markadinn. Ef ekki hefdi verid fyrir heppni mína í morgun hefdi ég ábyggilega látid út úr mér fordóma gagnvart Evróputhjódum og annad ljótt. Eins gott!